Een paar weken geleden heb ik voor het eerst in mijn leven gespijbeld.. Spijbelen.. Iets wat ik als puber intrigerend vond bij anderen, maar doodeng bij mezelf. Ik was (en ben nog steeds) een braaf meisje. Ik volg graag de regels en doe het liefst wat er van mij verlangd wordt. Tot ik een paar weken geleden besloot om te spijbelen, van het moederschap….
Wat er al heel de week boven ons hoofd hing, is natuurlijk werkelijkheid geworden.. De scholen blijven langer dicht. Nog langer thuisonderwijs, nog langer zonder sociale contacten voor onze kinderen, nog langer alle ballen in de lucht houden die misschien wel steeds zwaarder worden.
Ik zal eerlijk bekennen dat ik er toch van schrok gisteren. Ergens was het te verwachten dat er een nieuwe lockdown aan zat te komen, maar ik had toch de hoop dat dat niet nodig zou zijn en dat er minder ingrijpende maatregelen genomen zouden worden.
Ik heb er onrustig van geslapen en met mij velen heb ik al vernomen in mijn omgeving.