Op vakantie zonder gezin

Na een jaar voorbereiding was het afgelopen zomervakantie zover; ik ging zonder mijn gezin op vakantie. Samen met mijn vriendin zou ik een schilderscursus gaan volgen in Zweden. Een reis van 10 dagen, waarvan ik wel kan zeggen dat het mijn zelfvertrouwen een mega boost heeft gegeven.

Een jaar geleden ontstond het idee en na even giebelen en de “nee, dat kan toch niet”-modus, besloten we het gewoon te doen; we gaan naar Zweden! O  M  G  !!!

Een aantal weken voor we zouden vertrekken werd onze vlucht gecanceld en leek het er even op dat het toch niet ging lukken… tot ik, nogal stoer en overmoedig, voorstelde “we kunnen ook met de auto? 1000km… dat is toch prima te rijden?”

Hoe dichterbij de datum kwam, hoe zenuwachtiger ik werd en hoe meer ik ging twijfelen aan het hele plan. Ga ik mijn gezin niet mega missen? Krijg ik geen heimwee? Kan ik eigenlijk wel zo ver rijden zonder het binnen no time zat te zijn? Wordt het wel zo leuk samen met mijn vriendin als ik hoop; misschien zijn we elkaar zo beu? Waarom wil ik nou eigenlijk een schildercursus doen? Wat vinden anderen hiervan?

Heel veel innerlijke strijd en chagrijnigheid was aanwezig de dagen voor vertrek. 

Wat kan een mens zichzelf in de weg zitten he…

Voor mij zijn dit allemaal hele bekende “twijfels”. Twijfels die mij enorm kunnen tegenhouden en mij met enige regelmaat letterlijk verlammen. Een aantal jaar geleden zou het er letterlijk voor zorgen dat ik ziek werd en het reisje niet door zou kunnen gaan. Een soort beschermingsmechanisme om die gevoelens te stoppen en mij dus te weerhouden van het verleggen van grenzen.

Dit keer waren de twijfels en angsten er dus zeker ook. Wat ik nu anders heb gedaan dan vroeger is ze hardop benoemen. Niet om ze weg te (laten) nemen, maar om ze even de aandacht te geven die ze mogen krijgen. Maar ook om even te ventileren en het dus niet alleen in mijn hoofd te laten plaatsvinden.

Wat me enorm geholpen heeft is de support van mijn man hierin; hij vond het zo tof dat ik dat ging doen, dat hij alleen maar heel aanmoedigend was. Het gaf mij steeds opnieuw heel veel rust dat de belangrijkste personen in mijn leven (mijn gezin) mij het vertrouwen gaven om dit avontuur aan te gaan.

Om terug te komen op de inleiding; wat een zelfvertrouwen heeft het mij gegeven om dit avontuur aan te gaan. En om mijn twijfels onderuit te halen:

Ik miste mijn gezin, maar op een relaxte manier, ik kreeg geen heimwee. Ik kán gewoon 1000 km autorijden én er lol in hebben. (Zelfs de ferry oprijden met honderden tegelijk lukte me!!!) Met mijn vriendin verliep het zo vanzelf, op de terugweg waren we nóg niet uitgepraat. En het was vooral heel speciaal om dit samen te doen en heeft een prachtige verdieping gebracht in onze vriendschap. De schildercursus was in één woord MAGISCH (hier kom ik op terug in mijn volgende blog!)

Oh ja en wat anderen ervan vinden… De een was mega enthousiast voor me, de ander begreep het niet zo goed. En dat… dat is helemaal prima!

Lees hier meer over wat de schilderscursus mij gebracht heeft!