Vandeweek zag ik er weer een voorbij komen op social media; een (zelfbenoemd) loedermoeder
In dit geval ging het over een kindje die niet meer wilde lopen en moeder was blij met de buggy waarin het kind kon worden vastgesnoerd. Genoeg om te kunnen eindigen met de hashtag “loedermoeder”.
Ik heb het zelf ook gedaan en het was eigenlijk altijd vanuit zelfspot en het humoristische oogpunt en ik weet heus wel dat deze moeder in kwestie het ook zo gebruikte. Maar toch…
Ergens steekt die hashtag ook. In eerste instantie is het in mijn beleving een boodschap aan alle andere moeders. Kennelijk is er dus een standaard van “perfecte moeder” (de niet-loedermoeder) waar je niet aan voldoet als je kind niet zelf loopt maar in de buggy gehesen wordt. (Of welke kwestie dan ook waarvoor de hashtag ingezet wordt). Als mede-moeder kan dit onzekerheid oproepen, want: “goh ik doe dit zo vaak, maakt dit mij een loedermoeder dan?” Het geeft ruimte aan een moeder om een ander op een voetstuk te plaatsen, want blijkbaar doet deze moeder dit normaal nooit!
Maar het belangrijkste nog; het is zo denigrerend naar jezelf. Waarom zou je jezelf loedermoeder noemen? Het haalt je onderuit, het maakt je klein en je kijkt met een negatieve blik naar de keuzes die je maakt als moeder. Het helpt niet!
Tuurlijk doe je weleens dingen waarvan je achteraf denkt “oei, dat was niet zo chique” maar maakt dat je een slechte moeder? (mijn interpretatie van het woord loedermoeder). Ook zijn er zat situaties te bedenken waarbij je voor gemak kiest i.p.v. voor de optimale situatie voor je kind; wie heeft er nou nooit z’n kind voor Netflix gezet om te kunnen koken?! Nou… nou… de moederpolitie staat om de hoek te wachten hoor…
Geef jezelf wat credits, je bent goed zoals je bent. Je bent een lieve, leuke, zorgzame en wellicht soms ongeduldige moeder. Je bent de beste moeder voor jouw kind.
Neem van mij aan; je bent een perfecte moeder, geen loedermoeder.